قصه را زودتر ای کاش بیان می‌کردم            قصه زیباتر از آن شد که گمان می‌کردم
برکه‌ای رود شد و موج شد و دریا شد            با جـهـاز شـتـران کـوه اُحُـد بـرپا شد

و از آن آیـنـه بـا آیـنـه بـالا مـی‌رفـت            دست در دست خودش یک‌تنه بالا می‌رفت

تا که بـعـثـت به تکـامـل برسد آهـسته            پیش چشم هـمه از دامنه بالا می‌رفت
تا شهـادت بـدهـد عـشق ولی الله است            پـله در پـله از آن مـأذنه بـالا می‌رفت
پیـش چـشم همه دست پـسر بنت اسـد            بیـن دسـت پـسـر آمـنـه بـالا می‌رفـت
گـفت: این‌بار به پـایـان سفـر می‌گویم            بـارهـا گـفـتـه‌ام و بـار دگر می‌گـویـم
راز خلقت همه پنهان شده در عین علی‌ست            کهکشان‌ها نخی از وصلۀ نعلین علی‌ست
گفت ساقیِ من این مرد و سبویم دستش            بگـذارید که یک شمه بگـویم؛ دستـش
هر چه در عالم بالاست تصرف کرده            شب معراج به من سیب تعارف کرده
گـفـتـنی‌ها هـمـگی گـفـته شد آنجـا اما            واژه در واژه شـنـیـدنـد صــدا را امـا
سوخت در آتش و بر آتش خود دامن زد            آنکه فهمید و خودش را به نفهمیدن زد
می‌رود قصۀ ما سـوی سرانجـام آرام            دفـتر قـصه ورق می‌خـورد آرام آرام